“Wim heeft besloten nooit meer in een vliegtuig te stappen. Hij maakt zich grote, grote zorgen over de toekomst van de aarde. Hij voelt een drukkende verantwoordelijkheid voor de staat van de wereld waarin hij zijn kinderen en kleinkinderen achterlaat”.

Mijn moeder kijkt mij onderzoekend aan. Wim is haar oudste broer uit een gezin van 5. Ze schelen 13 maanden en vertegenwoordigen met verve de babyboom generatie.

Ik kom uit een reislustige familie. Een deel ervan woont in het buitenland. Dat oom Wim besluit om niet meer te vliegen, betekent o.a. dat hij zijn familie niet meer zal bezoeken.

De familiebanden zijn hecht. Wim brengt dus echt een offer. Zo ziet hij het niet alleen. Hij ziet het als het kleinste wat hij kan doen voor zijn nabestaanden, als zijn verantwoordelijkheid als bewoner van onze aarde.

Het besluit van oom Wim schuurt. Vliegen heeft een enorme impact op het milieu. Daar kunnen we simpelweg niet meer omheen. Iedereen weet het. Maar nu de grenzen weer open zijn, vliegen we evengoed massaal uit: weekje Kreta, Portugal, Ibiza, Malaga, Valencia; een kleine greep uit de social media posts die ik in deze herfstvakantie voorbij zie komen.

Om nog maar te zwijgen van de vrienden die onlangs een vakantiehuisje kochten in Zuid Portugal. We vinden allemaal dat we er recht op hebben. Hard voor gewerkt enzo.

Dat van het milieu parkeren we even, je moet toch ook kunnen leven en ontspannen!

“En jullie moeten er iets aan doen!!” zegt mijn strijdlustige moeder. Ze vindt mijn generatie te passief, te lage actiebereidheid. Het is bedoeld als aanmoediging, maar zoals vaker, als we bij dit onderwerp belanden, vlieg (mooie beeldspraak) ik in de defense mode. Het ligt op mijn tong om het te zeggen dat het nogal makkelijk is om van mij te verwachten dat ik op de barricades ga, om in opstand te komen tegen de wantoestanden die haar bloedeigen generatie heeft veroorzaakt...

Ik zeg het niet. Dat zou je kunnen zien aan gebrek aan actiebereidheid. Maar dat is het niet alleen. Ik weersta de verleiding om elkaar verwijten te maken. Het leidt af van onze werkelijke opdracht; ons gedrag veranderen. En dat is al ingewikkeld genoeg.

Maar deze week publiceerde NRC Handelsblad een interessant en hoopgevend artikel, kolfje naar mijn moeders hand en ook ik, als generatie X-er, was erdoor geraakt.

De titel; “Niet staken voor geld, maar voor idealen”. Hierin wordt beschreven hoe de boardrooms van grote (tech) jongens als Netflix, Facebook, Google en Amazon toenemend scherp worden gehouden door hun werknemers. Regelmatig zijn er zogenaamde ‘walk-outs’ van medewerkers, openbare demonstraties als manier om druk te zetten op de top van het bedrijf, om standpunten in te nemen in belangrijke maatschappelijke kwesties zoals racisme en klimaatverandering. En dat je als board dan maar beter kan luisteren, werd ook pijnlijk duidelijk. Bijvoorbeeld voor software bedrijf Basecamp waar topman Jason Fried zo moe werd van alle politieke discussies van en met het personeel, dat hij in april van dit jaar alle politieke discussies op de werkvloer verbood. Dat hij daarmee een dramatische vergissing beging, bleek toen Basecamp leeg liep. Één derde van de medewerkers nam ontslag en stapte over naar een ander tech bedrijf. Over impact maken gesproken.

Veel van onze klanten zijn tech bedrijven. Nog niet van het kaliber Google, Netflix, Basecamp. Maar velen hebben zeker de potentie en ambitie om serieus impact te maken. Bij hen zien we geen walk outs. Dat heeft niets te maken met een gebrek aan actiebereidheid, maar zoals collega Susanne nuchter opmerkte: ‘het is toch gewoon een logisch gevolg van normen, waarden en naar je mensen luisteren’.

Dat zien we ze doen. En vaak kunnen wij vanuit onze expertise daar ook aan bijdragen, wat we heel graag doen.

Het grote verschil in de actiebereidheid tussen deze generatie en die van mijn moeder, is het onderwerp waarvoor ze knokken: idealen versus geld. Maar zoals ik al zei: daar gaan we het verder niet over hebben. Idealen veranderen. En we moeten door met de goede werken. Mijn oom Wim als lichtend voorbeeld. Deze column draag ik op aan hem en aan ons allemaal. We kunnen meer dan we denken.