Ik ren door de kantoor gang. Nog even wat printen voor de teamworkshop morgen en dan snel mijn trein halen voor de volgende afspraak.

Op ons kantoor zijn alle printers vernoemd naar overleden popsterren; de onze heet Amy (Winehouse). Ik loop naar Amy om mijn printjes te pakken. Ze zwijgt in alle toner-aarden en mijn printopdracht is niet te vinden. ‘Wat is dit nou weer’ mompel ik geërgerd.

Amy blijkt Amy niet meer te zijn, maar vervangen door Amy2. Ik moet haar opnieuw installeren. Daarvoor moet ik eerst een installatieprogramma downloaden. “Heb je de mail hierover gemist?” vragen mijn collega’s geamuseerd. Ze kennen me ondertussen.

Instructiemails belanden doorgaans in mijn spambox. Dit heb ik zelf zo ingesteld. Daar was ik indertijd behoorlijk trots op. Al blijkt het nu wellicht wat drastisch.

Mijn hulpvaardige collega suggereert dat ik de bestanden “even naar hem airdrop” dan print hij ze voor me. Terwijl ik bedenk waar ik dat airdrop ook alweer van ken, sla ik zijn aanbod af. Ik moet Amy2 toch voor me zien te winnen, dan maar een trein later.

Dan plopt er een venstertje in beeld.

“Druk even op akkoord” zegt mijn hulpvaardige collega. Ik druk op akkoord en het installatieprogramma voor Amy2 ontvouwt zich. Drie minuten sta ik met mijn printjes in handen.

“Waar deed je dat nou mee?” vraag ik de hulpvaardige collega

“Airdrop” zegt hij

“Handig!” zeg ik. “Ik kende het niet”.

Hier moeten de collega’s erg om lachen. Ik voel me 100 jaar. In werkelijkheid zijn de collega’s midden 20 en word ik dit jaar 50. Als ik mezelf vergelijk met leeftijdgenoten, durf ik te zeggen dat ik best tech savvy ben. Als ik me vergelijk met collega’s die >15 jaar jonger zijn, voel ik zo goed als digibeet en vooral: traag!

Ik denk terug aan mijn eerste baan, lang geleden op een vooruitstrevende ICT afdeling. “Wil je ook een notebook?” vroeg mijn baas. Dat leek me wel zo handig, voor al mijn aantekeningen enzo. Dat het een laptop betrof, werd me pas duidelijk toen ik hem in mijn handen had. Niemand had nog notebooks. Als we al een computer hadden, was dat een PC van een kubieke meter, werkend onder DOS. Je moest codes invoeren om een simpel briefje op te maken.

Om over het pr-mobiele telefoon tijdperk nog maar te zwijgen. Dat er uren waren waarin er geen nieuwe informatie tot je kwam, bijv. als je onderweg was. Als ik daarover begin, zet ik mezelf helemáál als bedrijfsbejaarde op de kaart.

Toch is het fascinerend om er bij stil te staan: de andere, digitale manier van werken die ons informatieverwerkend brein in absurd korte tijd te verstouwen kreeg.

Iedereen die met swipevingers is geboren, zal zich hierin niet herkennen. Iedereen die daarvoor is geboren, maar al te goed.

Uit de breinpsychologie weten we inmiddels dat ons brein plastisch is: in staat om nieuwe verbindingen te maken als het daartoe wordt geprikkeld.

Bij de pre-swipevinger generatie (zeg 45+) ligt er in die hersens al een flinke hoeveelheid sporen dat niet meer persé effectief is, maar nog wel dominant, reden waarom we bijv. niet in een split second alle nieuwe apps in de vingers hebben: we vallen terug op de denkstructuren die wij leerden.

Jaloersmakend vind ik de snelheid en het gemak waarmee twintigers en dertigers door nieuwe apps en digitale programma’s navigeren. Het is even doorbijten als ik weer eens als laatste een nieuw Miro-bordje binnenstap voor de gezamenlijke brainstormsessie, omdat ik eerst wil snappen waar ik überhaupt in binnenstap en wat ik daar allemaal heen en weer zie bewegen.

Toch ga ik en mijn mede 45+ers ze nooit meer inhalen. Its a simple fact op life. Daarmee hebben we beide te dealen: 20+ door een beetje geduld te hebben: het gaat bij traagheid van de 45+ers dus niet om ‘leeghoofdigheid’ maar juist om ‘volhoofdigheid’.

En 45+ door gretig te blijven en te vertrouwen op de plasticiteit van ons brein.

En verder is het een geruststellende gedachte dat ook de twintigers van nu straks vijftigers zijn. Iets wat onze Amy helaas niet gegund is.