Op mijn 29e beviel ik van mijn eerste kind. Het bleek een kerngezonde, kloek uit zijn ogen kijkende 10 ponder. Behalve dit fijne mens dat sindsdien in mijn leven is, kreeg ik er nog een ‘kadootje’ bij:

ik kan sinds de zwangerschap geen namen meer onthouden. Waar ik eerder een feilloos geheugen had voor namen en gezichten, zit nu een zwart gat. Eerst dacht ik dat het wel zou terugkomen, toen ging ik visolie slikken en moeilijke puzzeltjes doen om mijn brein te trainen. En nu is het nog een graadje erger: het komt regelmatig voor dat ik mensen een verkeerde naam toedicht en die onthoud ik dan weer wel.

Slecht zijn met namen is niet per se handig als je, zoals ik, veel training geeft of met groepen werkt. Zo stond ik afgelopen weekend weer per ongeluk op Francines hart. Ik deel al 6 maanden lief en leed met haar in een intensief opleidingsprogramma. Hoor ik mezelf in de lunch tegen haar zeggen “kom je bij ons zitten Patricia? Of wil je liever alleen?”

Aan Francines geraakte reactie, zag ik dat ik fout zat en ik kon van schrik haar echte naam ook niet meer bedenken. Bloed irritant en vooral: gênant! Want hoe leg je zoiets uit…?

Ik besloot het recht uit mijn hart te doen. Ik vertelde het verhaal van de 10 ponder en vooral hoe opgelaten ik me voel als zoiets gebeurt. Je zou het immers gemakkelijk kunnen uitleggen als een gebrek aan interesse of zorgvuldigheid en niets is minder waar. 

Het eerlijke verhaal vanuit mijn schaamte hierover werd de opmaat naar een prachtig gesprek en leverde wederzijds respect op.

Het idee om op die manier eerlijk te zijn, kwam niet helemaal van mijzelf. Brene Brown, Amerikaans hoogleraar psychologie en bestsellerauteur, bracht me op dat pad.

In haar nieuwste boek (Sterker dan ooit) legt ze, in lijn met de evolutionaire psychologie, uit wat we doen in moeilijke, pijnlijke, gênante situaties, namelijk vechten of vluchten. Maar er zijn ook mensen die totaal iets anders doen in dergelijke situaties. Deze mensen zijn in staat om relaties te herstellen, effectief leiding te geven, verder te gaan na verlies. Doordat ze niet vechten of vluchten, maar vóelen. En dat begint erbij dat ze niet bang zijn voor ongemakkelijke gevoelens. Er zit een ogenschijnlijke paradox aan het tonen van ongemakkelijke gevoelens. Je imperfecties laten zien, voelt namelijk in eerste instantie als een zwakte, maar is voor de ander juist vaak een getuigenis van moed. En daarmee start verandering. Want op het moment dat gevoelens van schaamte niet meer onderdrukt hoeven te worden, verliezen ze langzaam hun invloed.

Ik krijg er mijn naam geheugen niet mee terug. Maar het helpt wel erg om de zaken wat luchtiger te houden. En er hier en daar de humor van in te zien met elkaar.

Humor. Nog zo’n life saver. Ik stel voor dat Brene daar haar volgende boek aan gaat wijden.