Mijn 5 daagse wandelvakantie over Het Nederlands Kustpad zit er op. In Burg Haamstede stap ik uitgerust en ontspannen in de stadsbus die me richting huis zal brengen. Al na 10 seconden voel ik me wagenziek worden. Dat hangt één op één samen met het bruuske rijgedrag van de chauffeur. Hij vloekt en tiert tegen alle vakantiegangers, die nietsvermoedend en zorgeloos voor zijn bus fietsten. Telkens als hij een gaatje ziet om in te halen, drukt hij zijn gaspedaal plat en slingert hij zijn bus van links naar rechts, pittige drempels in het wegdek negerend. Ik voel de adrenaline in mijn lijf omhoogschieten. Het is alles waar ik géén zin in heb, na deze fijne en ontspannen week. Terwijl ik overweeg om bij de volgende halte uit te stappen en dan maar een half uur te wachten op de volgende bus, gaat hij nog een keer uit zijn dak tegen een fietser. En ik hoor mezelf door de bus roepen: “Wat doe je opgefokt man, hou eens op!!”

Hij betrekt me in zijn frustraties; hoe lastig is het om zijn werk goed te doen, op tijd te rijden in een infrastructuur die steeds meer belast raakt met toeristen. Ik snap het. En toch ben ik blij als ik in Zierikzee kan overstappen.

De buschauffeur die ik daar tref, roept een groepje uitstappende jongeren nog wat aanwijzingen na voor het platform waar ze moeten zijn voor hun volgende bus. Wat een contrast met haar voorganger!

Ze begroet me hartelijk. Ik zeg het tegen haar: “Wat een verschil met je collega die ik net trof!”

Ze is meteen geïnteresseerd. “O echt? Weet je voor welke maatschappij hij werkte?”

Ik heb er niet op gelet, maar hij droeg een andere kleur blouse dan zij.

Ze vertelt dat ze zelf vorig jaar de overstap heeft gemaakt van een grote landelijke vervoerder, naar een kleiner familiebedrijf. “Ik was bijna kapot gemaakt door de manager die ik daar had." vertelt ze. "Ik zit al sinds 2006 met heel veel plezier op de bus, heb overal gereden, maar bij hem ging ik elke dag met een steen in m'n maag naar m’n werk. Ik meld me nooit ziek he, nooit nie. Maar daar scheelde het niet veel of ik was omgevallen. Toen dacht ik: Eug(enie), wegwezen daar."

"Nu zit ik sinds een jaar bij V.O. en weet je wat het daar is? Daar houden ze nog echt van hun vak. Daar komt de directeur, die notabene zelf een hersenbloeding heeft gehad, regelmatig aan mij vragen hoe het met me gaat en of ik het naar m’n zin heb. Nou, daar wil je toch gewoon voor rijden? Als ze me bellen, dan sta ik er, ook als ik eigenlijk vrij was”.  

Mijn HR hart springt open en ik vraag ik haar waarom het nog meer zo fijn werken is bij V.O. Het is alsof ik er een kwartje in gooi. Enthousiast somt ze het ene na het andere voorbeeld van goed werkgeverschap op. Van zorgzaamheid voor zieke collega’s tot het bieden van goed en schoon werkmateriaal. Kapotte onderdelen worden meteen vervangen. De bus ziet er inderdaad brandschoon en nieuw uit. Hij blijkt al 10 jaar rond te rijden. Ze vertelt dat ze zelf elke avond haar bus uit ruimt, schoonmaakt en helemaal naloopt. Dat ga je vanzelf doen als er vanuit het bedrijf ook aan dacht is voor goed materiaal.

Maar het fijnst bij haar werkgever vindt ze de menselijke maat. Uit de grond van haar hart vertelt ze dat ze hier niet zo ingewikkeld doen over regeltjes:  “Kijk, ik vind: regels moeten er zijn, maar je moet wel blijven nadenken. Bij mij gaat de passagier altijd voor. Laatst had ik een oud vrouwtje met zo’n rollator, slecht ter been. Mijn dienst zat er al op. En ik zie de bus voor me gewoon zijn deuren dicht doen en voor haar neus wegrijden, omdat ze net te laat was. Dat kan er bij mij echt niet in. Ik zeg tegen dat mevrouwtje: waar moet u naar toe? Moet u op de markt zijn? Stap maar in, ik breng u”.

Ze lacht aanstekelijk als ze vertelt dat ze de volgende dag wel op kantoor moest komen. Omdat ze dwars door de stad reed met het bordje “geen dienst” boven haar bus. “Dat moest ik wel effe uitleggen”.

Maar ze zou het een volgende keer precies zo doen.

Haar werkgever snapt dat. Daar begrijpen ze dat chauffeurs professionals zijn, die zelf als geen ander weten wat wel en niet werkt. Daar luisteren ze naar de input van hun chauffeurs, of het nou gaat over redelijke rijschema’s of de bedrijfskleding die je draagt.

Vlak voordat ze me op mijn eindbestemming afzet, vertelt ze nog even gniffelend dat haar vorige manager binnenkort niet zoveel meer te managen heeft: “Ze komen allemaal hier werken. En de grap is, nou moeten ze ons weer inhuren, anders krijgen ze hun lijnen niet bezet hahaha nou heel fijne dag nog en graag tot ziens”.

Ik neem afscheid en besef: goed werkgeverschap maakt de wereld echt een beetje mooier.

Zelfs voor de passagier. Júist voor de passagier.